WALIZKA PEŁNA ŻYCIA

Zostały po Nich przedmioty, nazwiska, imiona, daty….czasem...nic po Nich nie pozostało..
Proch…
Kości głęboko zakopane, ukryte pod ziemią, tak ,by nikt…nigdy… nie dowiedział się ,że żyli…
Uczniowie II Liceum Ogólnokształcącego w Lubartowie – pamiętają… o tych, którzy jak oni… chcieli żyć, kochać, pracować, czytać książki , iść do kina, wstawać i każdego ranka cieszyć się na nadchodzący dzień…
Nie ma już tych dni…
Ale są nasze…dzięki Tym, którzy TAM pozostali…
Dzięki Nim każdego ranka możemy planować wieczór…
Będziemy o tym pamiętać….bo dzięki Nim…zakładamy nasze spodnie, bluzy, okulary….i wkładamy do naszych Walizek Życia…
Obyśmy nigdy.. .nie musieli ich nieść i rozpakowywać jak Oni…

…tak uczniowie klasy IIIA upamiętnili wszystkie ofiary II wojny światowej ,18 marca 2024 w Muzeum i Miejscu Pamięci w Bełżcu w 82. Rocznicę akcji Reinhardt. W montażu słowno-muzycznym „Walizka pełna życia” w poruszający sposób oddali moment przejścia między światem żywych i umarłych. Do spektaklu uczniowie napisali własne teksty, wiersze , które były kanwą opowieści o człowieku i przedmiotach w obliczu wojny, bólu i cierpienia…

BUTY
„W kordonie strażników, na ziemi szarej,
buty są na nogach…tylko marzeń już brak.
W obóz weszli nasi, w skrytości nocnej
i zabrzmiały buty ludzi prostych, tam gdzie mrok.
W skórze omszałej, na zamarzłej glinie
kroczą Anioły…bez sznurówek i skrzydeł.
Buty – symbol wolności i dawnych dni.
W obozie zgasły jak płomień bez świateł”

Maciej Osior

MARYNARKA
„Wziąłeś ze sobą marynarkę-nic dziwnego.
Podkreśla zalety sylwetki, zakrywa jej wady.
Ponadczasowy element męskiej elegancji.
Ale co zakryje tak wychudzone ciało?
Co ma podkreślać? Skórę przylegającą do kości?
Nie ma w Twoim ciele żadnej elegancji…
Nie ma w Twoim losie żadnej elegancji…”

Michał Ślifirczyk

LUSTRO
„W obozie cisza, lustra skrywają tajemnice…
odbicia ciał i dusz w nich ukryte, jak w kryształowej kropli wody.
W zwierciadle świat odbity, znamiona i trudy życia,
cienie dni krwawych i nocy tajemnicą owianych.
Lustra w obozie świadkami są…lecz mówią tylko w szeptach”

Karol Zybała

Autorami pozostałych tekstów byli : Zofia Jedlińska „Biżuteria”, Natalia Budzyńska „Miś”, Małgorzata Urban „Walizka”, Alicja Sienkiewicz „Zegarek” ,Joanna Skrzypiec „Klucze”, Iza Korgól „Dokumenty”, Katarzyna Drozd „Okulary”, Olaf Oniszczuk- „Czapka” ,Szymon Ozon „Koszula”, Łukasz Szczepaniak „Brzytwa”.
Przejmującą rolę, która wzbudziła w widzach ogromne wzruszenie i wywołała refleksje o przemijaniu ludzkiego życia , odegrał Szymon Grodek, który zaczarował publiczność gestem i ciszą.

To już kolejny spektakl przygotowany w tym miejscu przez uczniów II Liceum Ogólnokształcącego w Lubartowie w reżyserii pani Justyny Świderskiej-Niedobit- nauczycielki języka polskiego.

Opiekunką uczniów była wychowawczyni klasy pani Małgorzata Milanowska-Jednous.
Film i zdjęcia– Jakub Krupka z klasy 1a
Fotorelacja ze spektaklu – dzięki uprzejmości pani Ewy Koper z Muzeum w Bełżcu.